O kanionach, kanioningu i podróżach. Nie tylko dla kanioningowców.
Drugi (lub pierwszy – w zależności od źródła) kraj pod względem ilości kanionów. Najciekawsze rejony to Sierra de Guara, Pireneje, Andaluzja.
Styczniowy kanioning nie musi kojarzyć się ze skakaniem do przerębli w pełnym zimowym uzbrojeniu, z rakami i czekanem włącznie. Od czego, w końcu są tanie samoloty, które za parę stów zabiorą nas do miejsc ciepłych i wodnych?
Film o wiosennych kanionach w południowej Hiszpanii: w Walencji i Andaluzji. Skoków jest mało, ale za to są inne atrakcje.
‚Wąwoźnictwo’ to polski odpowiednik słowa ‚canyoneering’. Ten termin jednak nigdy się nie przyjął (i nie wiadomo nawet, czy ktoś go wymyślił).
Więcej informacji o tym wyjeździe znajdziecie w artykułach: Czajniki z Alicante i Sierra de Castril .
Podróżowanie z jakąś konkretną ideą ma tę zaletę, że można czasami trafić do miejsca turystycznie nieoczywistego .
Wyjazd bez przewodnika napisanego w znanym języku zawsze ma w sobie pewną nutkę tajemniczości. Ściągamy z internetu informacje w języku miejscowym (bo często tylko takie są) i tłumaczymy w automatycznym translatorze. Otrzymujemy enigmatyczny tekst, pełen zaskakujących słownych zestawień i poetyckich przenośni. Czasem niektóre z określeń są na tyle ciekawe, że stają się hasłem wyjazdu. Tym razem był to „czajnik”.
W końcu października 2015 roku wybraliśmy się do Andaluzji. Pierwszy tydzień wyjazdu spędziliśmy typowo kanionigowo, ale drugi, kiedy całe towarzystwo polskich kanionierów wróciło do Polski, postanowiliśmy spędzić na zwiedzaniu tego zakątka Hiszpanii.
Od pięciu lat zwiedzamy Europę, za pretekst mając pokonywanie kanionów. W tej działalności najważniejszym czynnikiem (obok dobrego zespołu i pięknej pogody) jest poziom wody: czasami jest jej zbyt dużo na bezpieczne działanie, w innym okresie jest sucho – i nie ma zabawy. W związku z tym, w zależności od pory roku wybieramy rejon, taki dla którego stan wody jest akurat optymalny.
Tegoroczna zima, a raczej jej brak, spowodowała, że z czystym sumieniem można było zacząć sezon kanioningowy ponad miesiąc wcześniej niż zwykle. Na wyjazd tak wczesną porą roku nie ma jakiegoś specjalnie wielkiego wyboru w zakresie rejonów, które mogłyby być celem wyjazdu, zwłaszcza kiedy ma być to wyjazd w wariancie ekonomicznym. W tym kontekście taka Majorka, Kreta czy Madera, narzucają się same. Na Krecie byliśmy rok temu, Madera, skądinąd bardzo atrakcyjna, mimo wszystko wychodzi drożej, pozostała Majorka.
Maxibiotic Challenge SDG 2013 to nazwa wyprawy zorganizowanej przez Speleoklub Dąbrowa Górnicza w czerwcu 2013r. Film opowiada, jak doszło do tego wyjazdu i jakie wrażenia odnieśli grotołazi po swoim pierwszym zderzeniu z kanioningiem. Obraz był prezentowany , m.in. na Festiwalu Filmów Górskich w Lądku Zdroju i Krakowskim Festiwalu Górskim. Zdobył Nagrodę Publiczności i Nagrodę Jury w Konkursie Filmów Amatorskich w ramach 6. Przeglądu Filmów o Górach O! GÓRY 2017 w Szczecinie.
To była moja druga podróż do Sierra de Guara. Poprzednio, w 2011 r., w nieco innym zespole przeszliśmy tu kilka kanionów, ale bez dwóch najważniejszych: Mascun i Gorgas Negras. Plany popsuła wtedy pogoda. Udało się je pokonać w czerwcu 2013 r., po zakończeniu naszej działalności w pirenejskich jaskiniach.
Film z drugiego roku naszej działalności. Trzy wyjazdy i trzy zupełnie odmienne rejony: Sierra de Guara, Alpy Nadmorskie i Dolina Aosty.